Een mooi moment om terug te kijken
Ruim 3 maanden geleden liep ik de Zestig van Texel. Nu ben ik weer op Texel maar kan/mag nog even niet lopen i.v.m. een kleine blessure. Een mooi moment om terug te kijken op mijn race op 7 april.
Twee jaar geleden deed ik voor het eerst mee aan de Zestig van Texel. Eigenlijk was dat toen tegen beter weten in. Door een achillespeesblessure kon en mocht ik anderhalve maand niet hardlopen. Vier weken voor de start mocht ik mijn eerste pasjes pas weer zetten. De blessure bleef weg en ik ben toen toch van start gegaan. Doordat ik veels te weinig kilometers gemaakt had moest ik zoals verwacht de wedstrijd voortijdig verlaten. Op het 43 kilometerpunt lag een tijdregistratiemat, dit werd mijn eindpunt. Mijn eerste en (gelukkig) enige DNF tot nu toe.
Dat zinde op een revanche. De Zestig van Texel is maar eens in de 2 jaar, tijd genoeg om te trainen om fit aan de start te staan voor de volgende editie. Op 1 september 2018 ingeschreven, dit keer is de wedstrijd niet met Pasen maar is dit losgekoppeld om de drukte op Texel te spreiden.
Heel 2018 is qua hardlopen heel goed verlopen. Geen echte blessures, alleen een pijntje hier pijntje daar (PHPD), zoals iedere hardloper heeft. Op 1 januari 2019 was voor mij het officiële startschot voor de opbouw naar de Zestig van Texel. Aangezien ik in 2018 goed doorgekomen was vond ik het tijd voor een andere aanpak. Elke dag een rondje hardlopen om zo genoeg kilometers in de benen te hebben. Ik ken mezelf inmiddels al een beetje, dit keer niet te veel wedstrijden op het programma zetten. Bij elke wedstrijd wil ik tot het uiterste te gaan en in aanloop naar de Zestig van Texel niet echt verstandig. O.a. de Halve van Egmond, de Asselronde (25km) en de Runner’s World Zandvoort Circuit Run (halve marathon) geschrapt, hoe graag ik die ook had willen lopen. De Safaritrail van 33km en de Stevensloop (halve marathon) stonden wel gewoon op het programma. De Stevensloop was 3 weken voor de start van de Zestig van Texel. De ultieme test om erachter te komen hoe goed de vorm was. Net zoals vorig jaar stond er veel wind tijdens de Stevensloop alleen dit keer niet zo ongunstig. De snelheid kon ik goed vasthouden en liep zelfs 2 PR’s. Op de 10EM liep ik een PR en ook op de halve marathon. Toen ik de finish gepasseerd was voelde ik me niet eens echt moe, ik herstelde heel erg snel. Voor mij een teken dat alle trainingen van de afgelopen maanden zijn vruchten hadden afgeworpen.
Met goede moed ging ik de Zestig van Texel tegemoet, tot op 2 dagen voor de start. Twee jaar geleden was er een noodvulling geplaatst op een kies na een klein ongelukje met de scooter. Deze noodvulling zat altijd goed op zijn plek, tot die vrijdag. Ergens in de middag voelde ik iets kleins en hard in mijn mond, het leek wel een stukje vulling. Even goed met de tong voelen, oeps mijn noodvulling is er niet meer. Zul je altijd zien, tandarts niet bereikbaar, alleen een noodtandarts. Ik wacht wel af, tot nu toe geen last of pijn. Dit maakt me wel een klein beetje onrustig, als het morgen voor vertrek nog steeds zo is denk ik dat het wel goed moet gaan. Zaterdagmorgen nog steeds geen klachten na het verdwijnen van mijn noodvulling, op hoop van zegen dan maar naar Texel.
Ritje en veerboot naar Texel verliepen zonder problemen. Snel even de spullen naar onze B&B brengen en gelijk door naar de Stayokay om mijn startnummer op te halen. We waren ruim op tijd voor de grote meute en waren dan ook snel klaar, nog even een kopje koffie drinken voordat we weer naar onze B&B terug gingen. In het cafeetje kwam ik Koen de Jong tegen. Een paar jaar geleden heb ik Koen voor het eerst ontmoet tijdens een informatieavond bij Run2Day in Arnhem over zijn boek de Marathonrevolutie. Ik heb destijds het boek aangeschaft en ben toen ook begonnen met het trainen volgens zijn methode. Na anderhalve maand heb ik dit toch maar losgelaten, voor mij werkte dit niet, ik miste de lange duurtrainingen en verloor het plezier in lopen een beetje. Koen ging ook de Zestig van Texel lopen, zijn richttijd per kilometer was ongeveer 5:30. Dit was ook ongeveer mijn streven, het liefst wilde ik tussen de 5 en 5:30 per kilometer lopen. Na een leuk en interessant gesprek scheiden onze wegen zich, we zouden elkaar tijdens de wedstrijd nog wel spreken.
Na een goede nachtrust in onze B&B en een perfect ontbijt van Ilona en Yerko gingen we naar de start. Ik voelde wat lichte spanning, niet nerveus, alleen een beetje huiverig vanwege het zonnetje. Het kon nog wel eens warm gaan worden vandaag. Mijn laatste 3 marathons heb ik in (extreme) hitte gelopen en dit was niet altijd een succes. Ik verlies dan zoveel vocht dat dit bijna niet aan te vullen is. Vandaag loop ik met een Camelbak met anderhalve liter Isodrink (met een electrolyte tablet erin). Voor later in de race heb ik nog een 1 liter drinkzak klaar liggen, dit samen met water (en cola) tijdens de verzorgingsposten moet voldoende zijn om mijn vochthuishouding op peil te houden. Gisteravond had ik met Gretha alles doorgesproken waar zij klaar moest staan met wat (banaan, drinkzak, droge kleren, etc.), alles was tot in de puntjes uitgedacht.
Om 10:30 uur dan eindelijk van start, al snel had ik het juiste duurtempo te pakken, nu zorgen dat ik ontspannen blijf lopen. Vlak voor het eerste stuk strand kwam Koen de Jong me samen met zijn maten al voorbij. Ik liep toen net iets sneller als gepland maar hij liep veel sneller dan gepland. Is dat niet te snel Koen? Het strand lag er dit jaar perfect bij, goed hard en geen last van harde wind of hagel zoals 2 jaar geleden. Op het tweede stuk strand kwam ik Sameena nog tegen, zij liep de 120 km en had er toen al ruim 70 opzitten. Samen een klein stukje opgelopen maar vrij snel toch weer mijn eigen tempo aangehouden. Later die avond zag ik dat het niet goed gegaan was met haar, uitgedroogd de race moeten staken na 90 km. Gelukkig is alles goed gekomen na een weekje ziekenhuis en loopt ze weer als vanouds.
Na het tweede strandgedeelte kwam een stukje door de Muy. Hier stond een van de vele verzorgingsposten. De vrijwilligster achter de post vroeg of ik iets te drinken wilde maar een andere loper zag al snel dat ik dat niet hoefde. “Superman heeft honger”’ zei hij. En dat klopte, ik had behoefte aan iets te eten. De kleine gevulde koeken kwamen op een goed moment, wel een beetje naspoelen met mijn eigen Isodrink.
Op ongeveer 28 km stond Gretha bij café de Slufter klaar met de eerste verzorging, een banaan. Hmmm schijnbaar toch niet alles goed doorgesproken, de banaan zat nog in de schil. Lopen en een banaan ontdoen van zijn schil is gelukkig niet al te lastig. Schil bij een verzorgingspost die volgde achtergelaten en weer door. Ik kon lekker blijven doorlopen door de duinen richting de vuurtoren, het ging veel beter dan 2 jaar geleden. Toen voelde ik op dit punt al allerlei pijntjes en zakte het tempo rap in. Net zoals 2 jaar geleden stond Gretha op het 38 km punt. Toen dacht ik er over om uit de race te stappen maar liep toch nog door tot het 43 km punt. Nu stopte ik alleen om een droog zweetshirt en Superman shirt aan te trekken, altijd handig als je er 2 hebt. Gelijk de 1,5 liter drinkzak vervangen door de 1 liter. Zo wist ik zeker dat ik niet zonder drinken zou komen te zitten. Koen liep ongeveer 10 minuten voor mij, een nog te overbruggen afstand. Van te voren had ik bedacht om tijdens deze stop ook een magnesiumshot te nemen, een kilometer later dacht ik er natuurlijk pas aan. Shotje naar binnengewerkt en bij de eerste prullenbak het zakje gedumpt. Nu bij de les blijven!
Vlak voor het 43 km punt haalde ik een 120 km loper in met naast zich zijn vrouw/vriendin op de fiets. Tijdens het passeren zag zij mij en mijn Superman shirt, “hey ik volg jou op Twitter” hoor ik haar zeggen. Van zo’n opmerking krijg ik gelijk een grote glimlach op mijn gezicht. Het 43 km punt komt in zicht. Met elke stap die ik daarna zet loop ik verder dan dat ik ooit gelopen heb. Het gaat naar omstandigheden nog steeds soepel alhoewel ik de vermoeidheid begin te voelen. Op 50 km stond Gretha weer klaar, ik hoef niets meer, onderweg bij de verzorgingsposten al genoeg tot me genomen, ik begin het aan mijn maag te merken, daar kan niet veel meer bij. Koen blijkt nog maar 5 minuten voor me te lopen. Als echte sportman werkte dit extra motiverend, dit was voor mij een race in een race. Al veel sneller dan verwacht kreeg ik Koen in het vizier. Hij was nog fit genoeg om mij te herkennen maar de snelheid was er uit. Na een low five en een kort gesprek kon ik niets anders doen dan doorlopen, sorry Koen.
Foto: Ronald Kramer
De laatste 5 kilometer braken aan, het makkelijke en het soepele was er nu wel vanaf. De warmte en de duur, zo lang en ver had ik nog nooit gelopen, eisten zijn tol. De laatste kilometers een paar keer kleine stukjes moeten wandelen en strompelen. Na 5 uur en 34 minuten passeerde ik moe maar meer dan voldaan de finish. Ruim binnen de tijd die ik voor ogen had. Dit was meer dan een revanche. Over 2 jaar wil ik weer van start gaan. Nu ik weet dat ik deze afstand aankan weet ik ook dat ik sneller kan dan 5 uur en 34 minuten. Achteraf denk ik dat ik misschien te behouden heb gelopen en daardoor aan het eind problemen had. Als je je niet in hoeft te houden loop je toch meer ontspannen, tenminste dat voelt bij mij zo. Een leermoment voor mijn volgende Ultrarun, benieuwd welke dit zal worden. In ieder geval wil ik bij de volgende editie van de Zestig van Texel weer aan de start verschijnen. Tot dan!
“I’ll be back” – Terminator
Patrick Loopt Hard
