Pijntje Hier Pijntje Daar
Ik denk dat iedere loper bovenstaande wel herkent, zodra het ene pijntje weg klopt er al weer een nieuw pijntje aan de deur. Zo ook bij mij.
Het jaar begon ik al met een pijntje aan de achterkant van mijn rechterhak. Na een bezoek aan de fysio zag deze op de echo dat er een klein beetje vocht zat wat wees op een lichte ontsteking. Dit kon hij niet behandelen als fysio zijnde en verwees mij door naar een sportarts, deze zou met een spuit het probleem kunnen behandelen. Hier zat ik niet echt op te wachten, via de huisarts toch maar een verwijsbrief aangevraagd. Na telefonisch contact met de Papendal bleek dat ongeacht de hoeveelheid behandelingen ik sowieso mijn eigen risico kwijt zou zijn. Dus ook als ik maar 1 keer langs hoefde te komen. Dit vond ik iets te gortig en aangezien ik toch al niet zat te wachten op een spuit het besluit genomen om hier van af te zien. Achteraf gezien maar goed ook want de ontsteking was na een aantal maanden verdwenen. Ik heb gewoon kunnen trainen zoals ik wilde ondanks dit pijntje.
Toen dit pijntje eindelijk weg was doemde het volgende pijntje zich aan. In de maand juni stond ik steeds vaker op met verkrampte/stijve kuiten. Om fatsoenlijk te kunnen lopen moest ik ze eerst oprekken voordat ik uit bed stapte. Het leek in eerste instantie mee te vallen maar stukje bij beetje werden de klachten erger, ook tijdens mijn trainingen werden de klachten erger. Op … juli besloten om mijn eerste rustdag te nemen. Ik had dit jaar als doel gesteld om elke dag een rondje te lopen en had nog geen dag gemist. Na 221 dagen stopte dan ook mijn runningstreak.
Een bezoek aan de fysio was onvermijdelijk. Het probleem was al snel duidelijk, beide kuiten stonden onder volle spanning en zaten vol met knopen. Dit zorgde ervoor dat ik last had gekregen van mijn linker achilles. 2,5 Jaar geleden heb ik ook achilles problemen gehad en heb toen te lang doorgelopen met als gevolg dat ik 1,5 maand niet mocht en kon trainen. Nu was ik er op tijd bij.
De eerste, zeer pijnlijke maar effectieve, behandeling was meteen een feit. De komende 2 weken mocht ik nog niet trainen en moest ik volop met de foamroller en rekoefeningen aan de slag. Om eerlijk te zijn had ik mijn rekoefeningen een beetje laten verslonzen. Op een gegeven moment denk je er niet echt meer aan omdat het allemaal goed lijkt te gaan, tot het (bijna) te laat is. Tijdens mijn vakantie trouw met de foamroller en rekoefeningen aan de slag. De spanning werd wel iets minder maar de knopen kreeg ik er niet uit. Eenmaal terug van vakantie weer een bezoekje aan de fysio. Om het herstel te versnellen stapte de fysio over op dry needling. Het blijft een vreemde gewaarwording als er naalden in je gestoken worden en je spieren aan samentrekken. De zelfde dag voel je de spierpijn al op komen maar merk je ook al het resultaat. Een tweede dry needling sessie was al voelde om de knopen er uit te krijgen.
Inmiddels mocht ik al weer langzaam beginnen met opbouwen. De eerst trainingen vallen dan toch weer tegen. In je hoofd wil je wel maar het lijf wil nog niet mee werken. Stukje bij beetje werden de trainingen langer, alleen nog niet pijnvrij. Het werd niet minder maar ook niet erger. Dat was in ieder geval positief.
Over een paar weken staat de Berlijn Marathon op het programma. Door de gedwongen rustpauze lag ik ver achter op schema. Afgelopen zondag moest mijn eerste echt lange duurtraining (27km) er toch maar van komen. Dit was een van de zeldzame keren dat ik zo geen zin had om te gaan trainen maar ik moest wel. Ik heb de duurloop met een hangen en wurgen uitgelopen en had net iets te veel pijn aan de achilles. Na het douchen flink gekoeld met een icepack, hopelijk helpt het. Maandagmorgen leek de reactie mee te vallen. ’s Middags eerst een rondje van 30 km op de weggefietst en ’s avonds een rondje van 7 km losgelopen met naderhand weer koelen met het icepack.
Dinsdag een wat snellere rondje van 13 km gelopen, woensdag weer 30 km op de weg gefietst en donderdag een snelle 7 km gelopen. De vrijdagmorgen had ik vrij genomen voor mijn tweede lange duurloop (30 km) binnen een week tijd. Al snel had ik een lekker tempo te pakken van rond de 12 km per uur. De pijn en stijfheid in de linker achilles kwam na 8-9 km al opzetten. Mijn tempo kon ik vasthouden en de pijn bleef stabiel en was niet dusdanig dat ik moest stoppen. Na 24 km toch een kleine pauze ingelast, een klein stukje gewandeld en daarna de laatste 6 km gelopen. Binnen 2,5 uur was ik thuis met een gemiddelde van 12 km p/u. Deze duurloop ging een stuk beter dan die van afgelopen zondag en het herstel lijkt nu echt te gaan gebeuren.
Vandaag, een dag na mijn 30-er, had ik een rustige training in gedachten van ongeveer 5-7 km. Al snel merkte ik dat de benen totaal geen last hadden van de lange duurloop. Sterker nog ik ging alleen maar sneller lopen en voelde zo goed als geen pijn meer in de achilles. Wat een herstelloop had moeten worden werd een training op snelheid die super goed voelde. Na 12 km zat de training er op met een gemiddelde snelheid van 13 km p/u. Nu begin ik pas echt vertrouwen te krijgen dat het toch nog helemaal goed gaat komen voor de Berlijn Marathon. Als het herstel van de achilles zo doorzet loop ik zeker pijnvrij in Berlijn.
Om eerlijk te zijn dacht ik niet dat het nog goed ging komen, zeker niet omdat de duurloop van afgelopen zondag een tegenvaller werd. Na mijn training van gisteren en vandaag ben ik meer dan positief. Hopelijk helpt deze positieve instelling mij de komende weken om toch nog optimaal voorbereid aan de start te staan in Berlijn.
Patrick Loopt Hard
