Mijn eerste Major, de Berlijn Marathon

29 September 2019 stond al sinds november 2018 rood omcirkelt in mijn digitale agenda. Mijn eerste Major op het snelste Marathon parcours ter wereld, Berlijn.

De voorbereiding

De aanloop naar Berlijn liep door een blessure niet zoals ik gepland had. Eerder dit jaar heb ik deelgenomen aan de Zestig van Texel en daarvoor heel wat trainingskilometers afgelegd. Na deze succesvolle race in april heb ik heel even gas terug genomen, misschien iets te weinig gas. Ik april liep ik 350km en zowel in mei als juni meer dan 400km. Eind juni merkte ik ’s ochtends bij het opstaan dat mijn kuiten extreem stijf waren. Alleen door ze gelijk bij het opstaan te rekken kon ik een beetje fatsoenlijk de trap af. Mijn hardlooprondjes werden steeds korter want ik kreeg steeds meer last van de kuiten en daardoor ook van mijn linker achillespees. In de tweede week van juli bij de fysio langs geweest en besloten om 2-3 weken wat rust te pakken. Na de vakantie op Texel een aantal keer mijn fysio bezocht om mijn kuiten en linker achillespees weer in orde te krijgen. Ondanks het rekken en rollen bleef er in de linkerkuit een aantal knoppen zitten. Door 2 dry-needling behandelingen waren die er snel uit. Heel heel langzaam kon ik mijn training op gaan bouwen. I.p.v. 3 maanden voorbereiding moest ik het nu gaan doen in minder dan 2 maanden. Door de goede basis die ik eerder dit jaar had opgebouwd hoopte ik dat dit voldoende zou zijn. Het aantal kilometers moest ik sneller opbouwen dan de bedoeling was en mijn lange duurtrainingen volgenden elkaar ook sneller op, soms 2 binnen een week tijd. De pijn in de achillespees bleef wat sluimeren maar ik kon er mee lopen, positief was dat het niet erger werd. Per week voelde ik de vorm groeien en wist ik dat ik op het juiste moment zou gaan pieken.

De dagen voor de start

Doordat ik ingeloot was kon ik mijn reis en hotel voor Berlijn zelf regelen en een aantal dagen langer blijven. Op donderdagmorgen samen met Gretha vanaf Arnhem Centraal vertrokken, lekker relaxed met de trein. Geen gedoe met auto of gestress met het vliegtuig. Eenmaal aangekomen op Hauptbahnhof Berlijn met de taxi naar ons hotel, spullen uitgepakt, een hapje gegeten, klein stukje Berlijn verkent en op tijd gaan slapen.

Vrijdag stond in het teken van het ophalen van mijn startnummer en het bezoeken van de expo op het oude vliegveld Tempelhof. Het weer zat vandaag niet mee, het regende pijpenstelen maar doordat alles overdekt was hadden we daar geen last van. Kort na het open gaan van de expo kwamen we al aan, misschien hadden we toch iets later moeten gaan want het was behoorlijk druk. Ondanks de drukte liep alles gestroomlijnd, eerst door een fuik voor het Berlin Marathon bandje en daarnaar door naar de startnummers. Bij mijn vorige marathons hingen er boven de balies borden met de startnummers zodat je wist aan welke balie je je moest melden. Eenmaal bij de startnummer uitgifte in Berlijn zag ik helemaal geen startnummers boven de balies hangen. Blijkt dat ze je startnummer pas ter plaatse printen.

Eigenlijk een super oplossing, uitgifte gaat daardoor een stuk vlotter. Binnen een paar minuten had ik het belangrijkste voor de zondag in mijn handen, het felbegeerde startnummer. Inmiddels was het een stuk drukker geworden op de expo. De stand van Adidas nam bijna een hele hal in beslag, het leek wel alsof alles voor niks was, bergen jassen en shirts werden er gekocht ondanks de hoge prijzen. Op de expo heb ik eindelijk de nieuwste Cep compression running socks 3.0 kunnen scoren. In de Nederlandse webshops had ik ze namelijk nog niet gezien. Deze zitten en voelen nog beter dan de 2.0 versie waar ik tot nu toe mijn trainingen mee gedaan heb. De marathon loop ik gewoon met de “oude” running socks, een te groot risico om op de nieuwe te gaan starten. De rest van de dag nog wat in de hotelkamer rondgehangen en ’s avonds een echte Duitse maaltijd gegeten. Na zo’n drukke dag op tijd naar bed en slapen, dat dachten we tenminste. Rond 1 uur ’s nachts werden we heel vreemd wakker, er ging een sirene af. We hadden geen idee wat er aan de hand was, Gretha en ik hadden nog nooit zoiets gehoord of meegemaakt. Toen ik op de gang keer zag ik de andere hotelgasten met kleren aan naar buiten gaan. Bleek dus het brandalarm te zijn, snel aankleden en ook maar naar buiten. Eenmaal buiten leek er geen paniek te zijn. Geen rook of vuur te zien, nog geen brandweer gehoord en ook geen hotelpersoneel te zien. Na een aantal minuten maar eens navraag doen bij de receptie. Was er een hotelgast zo vriendelijk geweest om een sigaret te roken op zijn kamer. Na deze enerverende ervaring vielen we uiteindelijk toch nog snel in slaap.
Zaterdag, de dag voor de marathon, alle spullen klaargelegd, startnummer aan de runningbelt vastgemaakt en alles nog een keer gecheckt. Zo te zien ben ik niets vergeten en ben ik er helemaal klaar voor. ’s Middags rusten op de slaapkamer van het hotel en ’s avonds een bord pasta naar binnengewerkt. Samen met Gretha de route bekeken zodat ik een idee heb waar ze ongeveer kan gaan staan om mij aan te moedigen. Dit leek een goed idee alleen kwam er in de praktijk niet veel van terecht. Om onduidelijke reden nam Gretha de verkeerde metro’s en miste mij op de vooraf afgesproken punten. Pas bij kilometer 37 stond ze langs de kant klaar om mij te filmen en aan te moedigen, helaas heb ik daar zelf niet veel van meegekregen.

Voor de start

Zondagmorgen de dag van de marathon. Ik heb prima geslapen en voel nog geen enkele spanning. De ontbijtzaal was eerder beschikbaar voor de marathonlopers, hierdoor konden we ruim op tijd eten. Na het ontbijt omkleden en klaar maken voor het grote moment. Alles liep zo gesmeerd dat ik zelfs de tijd had om nog ontspannen op bed te gaan liggen. Zo relaxed ben ik nog nooit voor een wedstrijd geweest. Ons hotel ligt iets meer dan 2 km van de start vandaan, een ideale afstand om warm te lopen. Ontspannen naar de start gelopen terwijl Gretha er op de elektrische step achteraan reed. Voor de Reichstag was de ingang naar de verschillende startzones. Net zoals tijdens de expo was ook hier alles perfect geregeld. Na het tonen van mijn Berlin Marathon bandje en startnummer kon ik op weg naar startvak E. Dit bleek toch een stuk verder dan gedacht, nooit geweten dat het park bij de Reichstag zo groot was. Ondanks de vele dixies die overal stonden werd nog menig boompje en struikje opgezocht om de laatste balast kwijt te raken. Startvak E was na een lange wandeling gevonden en ik wurmde me tussen de andere lopers in het voorste gedeelte van het startvak. Op grote schermen konden we de start van de rolstoelers, handbikers en wedstrijdlopers zijn. Ons startvak mocht 10 minuten na de wedstrijdlopers van start. Tijdens die 10 minuten voelde ik me nog steeds ontspannen, ik wist dat ik er alles aan gedaan had om fit en uitgerust aan de start te staan. Vandaag stond in het teken van een nieuwe PR op de marathon.

De start en de eerste kilometers

Na het startschot was het dringen geblazen, zo’n drukte had ik nog nooit meegemaakt. Hopelijk kon ik snel mijn beoogde tempo gaan lopen, mijn doel was om binnen de 3:15 uur te lopen. Mijn nieuwe Garmin fēnix 6 heeft een PacePro functie, hiermee kun je instellen op welk tempo je wilt lopen. Tijdens mijn vorige marathons had ik deze functie niet en moest ik of mijn beoogde tussentijden onthouden of op een papiertje meenemen. Nu dus geen gehannes meer. Tijdens de Dam tot Damloop had ik de PacePro functie voor het eerst getest en deze ingesteld op een negatieve split. Door de hitte tijdens die race kwam daar niets van terecht en daar kwam bij dat ik me een week voor Berlijn ook niet over de kop wilde lopen. Tijdens de race had ik al besloten om tijdens Berlijn een steady pace aan te houden en niet te gaan voor een negatieve split.
De eerste kilometers was het drukker dan gedacht en ik hoopte dat de drukte zou afnemen en het veld meer uit elkaar getrokken zou worden. Valse hoop zou blijken, tot het einde bleef het druk op het parcours, iets waar ik totaal geen rekening mee gehouden had. Ondanks de vele lopers had ik het juiste tempo na een aantal kilometers te pakken, ik liep zelfs iets voor op schema.

Het middengedeelte

Na 11-12 km zag ik in een ooghoek de Fernsehturm en kwam de gedachte bij me op om ook te genieten van deze marathon, na een paar honderd meter was deze gedachte al weer verdwenen. Door de vele lopers moest ik me (te veel) blijven focussen om de ideale lijn te volgen. Soms was het een gezigzag van jewelste, dan liep ik weer links dan weer in het midden en dan weer uiterst rechts. Normaal lopen snellere lopers links en de iets minder snelle rechts, daar was nu geen sprake van, een extra challenge tijdens deze marathon.
Van mijn laatste 3 marathons, in zeer warme omstandigheden, had ik geleerd om meer te drinken tijdens de race. Bij elke verzorgingspost nam ik dan ook voldoende tijd om te drinken ook al was het nu niet zo warm als tijdens mijn vorige races. Hierdoor leverde ik iedere keer wel een aantal seconden op mijn schema maar haalde dat in de kilometer daarna al weer in. Bij sommige posten was het wel een beetje een chaos en was het zoeken naar een beschikbaar bekertje water en/of sportdrank.

De Marathon begint pas bij kilometer 30

Rond km 30 was het langzaam begonnen met regenen en sloeg ineens de twijfel toe. Ik maak al tijden geen gebruik meer van gels tijdens trainingen en races omdat ik naderhand vaak last kreeg van mijn maag en darmen en 2 keer zelfs tijdens een race. Dit gaf voor mij de doorslag om ze niet meer te gebruiken, ook omdat ik zonder deze gels ook goed bleef presteren tijdens trainingen en races. Ineens vroeg ik me af of ik er wel goed aan had gedaan om niets mee te nemen tijdens deze race. Ik kon deze twijfel snel van me af zetten en me weer focussen op het lopen. De miezerregen was gestopt, het kwam nu met bakken uit de lucht. Naast het ontwijken van andere lopers moest ik nu ook grote plassen ontwijken. Tot km 35 liep alles nog steeds zoals gehoopt en zat ik maar heel iets boven mijn schema van 3:15.

De laatste kilometers tot de finish

Zo goed als dat ik me nog voelde bij km 35, zo moeilijk leek het ineens te gaan vanaf km 36. De koude regen zorgde er voor dat mijn beenspieren snel begonnen af te koelen en ik het kouder en kouder kreeg. De kilometertijden begonnen vanaf toen sneller op te lopen dan de planning was en mijn eindtijd van 3:15 was niet meer haalbaar. Ik merkte dat als ik iets meer aan wilde zetten er kans op kramp bestond. Juist nu was het belangrijk om te focussen op mijn loopstijl, soepel en netjes proberen te blijven lopen, hoe moeilijk dit ook is na ruim 36 km. Vlak na de Potsdamerplatz keek ik op mijn Garmin en dacht dat ik nog 5 km te gaan had maar de teller stond al op 39 km, nog maar 3 te gaan i.p.v. 5. De focus is dus toch even weggeweest. Nu bij de les blijven en niet verzwakken. Toen ik eindelijk de Unter den Linden opdraaide en de Brandenburger Tor zag wist ik dat ik een nieuwe PR ging lopen. Alleen als de kramp er in zou schieten zou ik het niet halen, geen gekke dingen doen nu. Onder de Brandenburger Tor door en de finish in zicht krijgen, wat een magisch moment. Dan besef je ineens dat je de marathon loopt die je alleen van tv kijkt en waar Eliod Kipchoge zijn wereld record gelopen hebt. Krijg ik toch ineens een brok in de keel. De laatste meters zijn een feit en ik passeer de finish in een nieuw PR, 3:19:19.

Gefinisht

Nu merk ik pas hoe koud ik het heb en hoe zeer de benen doen. Na het omgehangen krijgen van de medaille en het aanpakken van een plastic folie tegen de regen ga ik op weg naar het meeting point. Ik kan inmiddels niet meer stoppen met trillen en loop steeds moeilijker. De weg naar de uitgang wordt een lijdensweg. Bij de uitgang moet de chip nog van de schoen gehaald worden, oppassen nu dat de kramp er niet in schiet. Met verkleumde vingers krijg ik mijn veters los en loop door naar het meeting point. Al snel heb ik Gretha gevonden en we vallen elkaar in de armen. Eerst een foto maken met de medaille om daarna warme en droge kleren aan te trekken. Het is een wonder dat het geen bewogen foto geworden is want ik sta te trillen als een gek. Ook met droge kleren aan duurt het nog bijna een uur voordat ik weer een beetje op temperatuur ben.

1 Down 5 to go

Mijn eerste Major is een feit en trots dat ik deze volbracht heb met een nieuw PR. Helaas ben ik uitgeloot, zoals zo velen, voor de Marathon van Londen. Zowel Londen als Tokyo zijn voor 2020 al volgeboekt dus die kan ik niet lopen. De Chicago Marathon moet wel mogelijk zijn, de voorboeking is inmiddels een feit dus dat wordt Major nummer 2. Als voorbereiding loop ik in april eerst de Marathon van Parijs, daar waar ik elke maand voor het werk een aantal dagen ben. Dit is geen Major maar wel weer een mooi doel om naar toe te werken.
Berlijn was mijn zesde Marathon en ook nu heb ik er weer van geleerd voor mijn volgende Marathons. Ik weet dat ik op het juiste moment kan pieken en voor langere tijd een tempo kan aanhouden van boven de 13 km. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik in Parijs nog sneller kan lopen en me daarna op kan gaan maken voor Chicago en misschien ook wel New York!

Patrick Loopt Hard

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *