Marathon zonder gedegen voorbereiding

Afgelopen zondag, 11 oktober, liep ik een marathon startend van mijn eigen huis. Eigenlijk hadden Gretha en ik in Chicago moeten zijn waar ik op die dag de Chicago Marathon zou gaan lopen. Dit zou na Berlijn mijn tweede Major Marathon moeten worden. Net zoals veel andere wedstrijden was ook deze afgelast vanwege het Covid-19 virus.

In juli kreeg ik van KLM bericht dat onze vlucht naar Chicago geannuleerd werd. Dit was nog voordat ik van de organisatie van de Chicago Marathon bericht had ontvangen over de annulering van de wedstrijd. Natuurlijk ging ik er al vanuit dat het niet door zou gaan, ondanks dat was de teleurstelling toch groot.

Normaal volg ik mijn eigen schema naar aanloop van een marathon met een opbouw die bij mij past. Ik weet inmiddels hoe ik het beste toe kan werken naar een marathon en wat het beste bij mij past. Nu Chicago niet doorging hoefde ik ook geen schema te volgen. Ook had ik geen andere wedstrijden op het programma staan waardoor er geen doel was om naar toe te werken. Het doel dat overbleef was de 100km+ per week lopen, je moet toch iets!

Een paar weken voor de Chicago Marathon kwam toch het idee naar boven om op die dag mijn eigen marathon te lopen. Per jaar wil ik toch minimaal 2 marathons lopen. In februari had ik al de Texeltrail marathon gelopen, waar ik als eerste geklasseerd werd, dus ik moest er toch nog 1 lopen.

Ik had Gretha zover gekregen dat ze mee wilde fietsen om mij onderweg mijn eten en drinken aan kon geven op de momenten dat ik het nodig had. Ik had via Strava een route gemaakt en geüpload naar mijn Garmin fēnix 6. Nu hoefde ik tijdens mijn marathon niet na te denken hoe te lopen en of ik wel aan de juiste afstand zou komen.

Om 10:11 uur (Amerikaanse datum notatie voor 11 oktober) ging ik van start. Mijn doel was weer om zo dicht mogelijk bij de 3:15 uur uit te komen. Ik had geen idee of dit ging lukken zonder het wedstrijd element en zonder publiek. De omstandigheden leken ideaal, lekker fris en bijna geen wind.

Ik had gelijk het juiste ritme en snelheid te pakken en het leek wel als vanzelf te gaan. Bij de start was het nog behoorlijk fris waardoor de windbreker, handschoenen en muts aanmoesten. Na 12-13 kilometer ging eerst de windbreker uit, een paar kilometer verder ook de handschoen en muts. Het zonnetje was er bij gekomen waardoor het een stuk aangenamer werd. Bij kilometer 21-22 ging de windbreker toch weer aan, de wind was aangetrokken en die had ik nu vol tegen. Mijn shirt was al behoorlijk doorweekt door het zweet en met de wind erbij kreeg ik het gelijk koud.

Tot kilometer 29-30 ging alles nog volgens plan. De benen begonnen al wel wat strammer te worden door de afstand en het hogere tempo. Doordat de wind nu vol van voren kwam moest ik toch een tandje terugschakelen. Door de koude wind kreeg ik sneller last van mijn benen dan verwacht. De kilometertijden begonnen steeds meer op te lopen en de motivatie begon ook af te zwakken. Zonder publiek dat je aanmoedigt is het een stuk saaier en moeilijker.

Vanaf kilometer 38 ging het tempo er helemaal uit. De hamstrings begonnen steeds stijver te worden en ik moest een paar keer stoppen om ze op te rekken. De laatste 4 kilometers gingen moeizamer en moeizamer en de passen werden alsmaar kleiner. Na 3:22:38 uur zat mijn virtuele Chicago Marathon er op en was ik totaal gesloopt.

Deze marathon viel me eigenlijk wel tegen maar ik wist al snel waarom. Bij mijn vorige marathons had ik altijd een goede opbouw en ging ik taperen in de laatste 2 weken. In deze “voorbereiding” zat geen enkele opbouw en taperen heb ik helemaal niet aan gedaan. Helemaal fris stond ik dan ook niet aan de start. Achteraf gezien heb ik ook veel te weinig op de snelheid getraind die ik de eerste 30 kilometer heb aangehouden. Ik liep overigens wel een nieuw PR op de 30km (2:17 uur). Mijn hamstrings kregen daardoor een te hoge belasting te verduren en dat brak me uiteindelijk ook op.

Door het ontbreken van een gedegen voorbereiding had ik de eerste dagen na de marathon beduidend meer last van mijn hamstrings en kuiten en waren de loopjes geen pretje. Nu een week later gaat het gelukkig al een stuk beter en kon ik weer een halve marathon lopen. Met bovenstaande in mijn achterhoofd (leermoment) weet ik dat ik zeker een PR kan lopen op de marathon. Mijn tijd van Berlijn, 3:19:19 uur, moet er over een paar maanden maar aan gaan geloven.

Patrick Loopt Hard

Volg mij ook op:
Strava
Instagram