Mandy’s (eerste) Marathon

Eind december vroeg Mandy mij of ik haar pacer wilde zijn voor haar eerste marathon. Natuurlijk zei ik gelijk ja, hoe leuk is het om iemand te helpen om zijn/haar doel te realiseren. In eerste instantie was het woord trainingsschema nog niet gevallen en was de datum waarop Mandy haar marathon wilde lopen ook nog niet bekend. Na enig overleg kwamen we uit op 28 februari, dan moest het gaan gebeuren.


Nu er een datum was kon er ook gekeken worden naar een schema. Mandy zei: “ik doe eigenlijk altijd maar wat en heb nog nooit met een schema gelopen”. Hmmm, dat wordt een uitdaging. Nu was ik naast pacer ook trainer/coach. Ook voor mij een uitdaging die ik met beide handen aangreep. Ik ging aan de slag met een schema en Mandy zou haar ideeën op papier zetten. Al snel kwamen we tot de conclusie dat haar schema inderdaad was op basis van “ik doe eigenlijk altijd maar wat”. Gelukkig kon zij zich goed vinden in mijn schema en uitleg erbij.


Mandy’s doel was om de marathon onder de 4 uur te gaan lopen. Aan de hand daarvan, en van haar loopjes tot dan toe, kwam ik tot het volgende schema:
– een duurloop op marathonsnelheid
– een intervaltraining
– een lange duurloop iets boven marathonsnelheid
– alle andere dagen mocht ze haar korte loopjes voor de runstreak blijven doen
Met dit laatste is niet iedere trainer blij want op deze manier heb je geen echte rustdagen. Aangezien ik zelf ook bezig ben met een runstreak kon ik dit haar niet ontzeggen. Ik zag daar ook geen probleem in als die dagen maar heel rustig en kort gelopen werd.


Elke week werden de hoeveelheid kilometers opgevoerd en liepen we op 24 januari een testloop van 25 kilometer. Deze verliep aan het einde iets minder voorspoedig dan gepland. Toen we begonnen hadden we een goed tempo te pakken en kon Mandy nog volop praten. Na 18-19 kilometer werd het ineens een stuk stiller naast me, het ging niet meer vanzelf bij Mandy. Toen pas hoorde ik dat ze haar maandelijkse periode had, wat niet echt bevorderlijk is voor zo’n inspanning. Misschien was het vele geklets de eerste kilometers ook niet zo’n goed idee. Heel gezellig natuurlijk, maar dit kost ook een hoop energie. Leermomentje voor de marathon.


De weken die volgden heb ik het schema een paar keer aan moeten passen. Dit was o.a. nodig omdat Mandy qua snelheid een stuk vooruitging nu ze gericht trainde. Vooral de intervaltrainingen wierpen zijn vruchten af. Wat eerst wedstrijdtempo was werd duurlooptempo. Tussendoor vroeg Mandy of de 4 uur haalbaar was voor haar. In het begin dacht ik dat het moeilijk zou gaan worden, maar gaandeweg kreeg ik er steeds meer vertrouwen in. Dit kwam mede doordat Mandy zich aan het schema hield en hele goede progressie boekte. Daarnaast moest het schema ook 1 week losgelaten / aangepast worden i.v.m. de sneeuw. Gelukkig geen blessures opgelopen door het lopen in de sneeuw.


De laatste 2 weken stonden in het teken van taperen. Geen hele lange duurlopen meer en minder en langzamere kilometers per week. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Mandy werd een beetje bang dat de goede vorm zou verdwijnen. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat dit juist niet zo is bij een goed opgebouwd schema. Door rustiger aan te doen in de laatste 2 weken bouw je juist weer energie op voor de grote dag. Helaas bleek het rustiger lopen voor Mandy toch lastig, vooral in de laatste week. Ze liep sneller dan de bedoeling was maar dit koste haar nu lang niet zo veel kracht/energie als 2 maanden geleden. Een goed teken maar wel iets om volgende keer meer rekening mee te houden.


28 Februari, de grote dag is aangebroken. Aangezien het Mandy’s Marathon was moest zij vooral doen waar zij zich het meest prettig bij voelde. Ik vond het dan ook geen probleem dat ze oortjes in deed en haar eigen muziek ging luisteren. Tijdens de testloop was duidelijk geworden dat kletsen niet echt handig is dus dit zouden we proberen te vermijden. Om 9:50 uur klonk het virtuele startschot in de dichte mist. De eerste kilometers liepen we naast elkaar zodat ik het juiste tempo te pakken zou krijgen. Daarna ging ik voorop lopen op een zo steady mogelijk tempo. De eerste 13-14 waren behoorlijk fris door de dichte mist. Op 15 kilometer stonden Erik, Roos en Olivia klaar voor verzorging en ondersteuning. Alles liep perfect, afgezien dat Mandy moest plassen, wat uiteindelijk niet lukte en wat tijd koste.


Na het 15 kilometerpunt begon heel voorzichtig de zon door te komen en werd het aangenamer om te lopen. Het voordeel met mist is dat er geen wind staat, deze bleek ook de rest van de marathon weg. 
Kilometer 19:
Erik, Roos, Olivia en de zus van Mandy stonden ons op te wachten. Geheel onverwachts stonden haar moeder en de neef van haar moeder ook op dit punt, een leuke opsteker.

Kilometer 23:
Ons aanmoedigingsteam stond klaar met water en een banaantje. Snel wat drinken, een banaantje eten en weer op pad. Het ging nog steeds goed en we lagen nog steeds iets voor op schema.
Kilometer 29: 
Mandy wilde even een klein stukje rustig aan doen en een gelletje nemen, even op adem komen en de benen rust geven. Toen zei Mandy: “Ik doe dit toch voor mezelf? Niemand heeft mij gedwongen toch?”. Na deze korte adempauze weer het tempo opgepakt.  
Kilometer 31:
De zon was inmiddels goed doorgekomen en het werd warmer dan gedacht. Hier kon Mandy haar jasje uitdoen en afgeven. De komende kilometers liet ik het tempo iets zakken, Mandy begon het zwaarder te krijgen. Nog steeds hadden we een kleine voorsprong op het schema. Onder de 4 uur was nog steeds haalbaar.

Kilometer 35:
De laatste keer dat we aangemoedigd konden worden. Bonnie, de zus van Mandy, liep een klein stukje mee voor de laatste aanmoedigen en om ons een hart onder de riem te steken.
Kilometer 37:
Mandy heeft het gehad en zit er behoorlijk doorheen. Dit schreef Mandy bij haar eigen Facebookpost: “Super blij dat ik achter Super Man mocht aan lopen! Zonder jou was ik bij 37 km lekker in de berm in het gras gaan liggen!”
De resterende kilometers gingen niet meer van harte, maar dat is ook niet verwonderlijk. Hoe goed je ook getraind hebt, het blijft een pokkeneind.

Kilometer 42:
Nog een paar meter en dan hebben we het gehaald. Vlak daarvoor hoor ik Mandy al mopperen, we gaan het niet halen binnen de 4 uur. De laatste kilometers net iets te veel tijd verloren waardoor we uitkomen op 4:00:40 uur. Moe maar voldaan en met een grote lach op haar gezicht valt Mandy in de armen van Erik, Roos en Olivia. Die lach zegt alles, ook al is het doel van onder de 4 uur net niet gelukt.


Mandy had zelf nooit gedacht, en waarschijnlijk een hoop anderen, dat ze een marathon kon uitlopen. Hoe knap is het dan om dit toch te doen tijdens een eigen gelopen marathon, zonder de entourage van een wedstrijd en zonder publiek die je normaal gezien 42 kilometer lang aanmoedigt. Ik ben supertrots op je Mandy, je hebt het toch mooi geflikt en zoals je gemerkt hebt kun je meer dan je zelf denkt. Zoals bijna 4 uur lang zo goed als niet praten, iets wat normaal niet voorkomt ;-).


Voor mij was dit de eerste keer dat ik iemand mocht trainen, coachen en pacen. Het was super leuk om te doen, mede omdat ik zag hoeveel progressie Mandy maakte en hoe enthousiast ze was. Super blij ik met haar compliment dat deze ronde een officiële marathon zou moeten worden en dat ik zo’n relaxte trainer was.Ik hoop dat ik jou nog een keer mag begeleiden naar een nieuw doel. 

Patrick Loopt Hard

Volg mij ook op:
Strava
Instagram

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

2 gedachten over “Mandy’s (eerste) Marathon”